Γράφει ο Ρένος Αρβανίτης
Ακούμε και διαβάζουμε πυκνότερα τους τελευταίους μήνες και αυτό είναι σαφώς θετικότερο από το να μην βρίσκεται καθόλου στην ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, για την γενιά των 360 ευρώ, την ανεργία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί 20άρηδες και 30άρηδες.
Ως διάνθισμα ομιλιών τις περισσότερες φορές και χωρίς να διατυπώνεται συγκεκριμένο πλαίσιο προτάσεων για το πώς θα επιλυθούν αυτά τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι βρίσκονται σε ηλικίες που υπό φυσιολογικές οικονομικές συνθήκες θα έπρεπε στηρίζουν το κράτος και όχι να στηρίζονται από τους συνταξιούχους των οικογενειών τους (γονείς και παππούδες).
Νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες γονατισμένοι από τους φόρους και τις εισφορές. Νέοι έμποροι με τα ίδια προβλήματα και με μειωμένο κατά πολύ όγκο εργασιών, λόγω του ότι το σύνολο του πληθυσμού δύσκολα ανταπεξέρχεται στις βασικές του βιοτικές ανάγκες, μειώνοντας κατά πολύ την κατανάλωση. Νέοι που δουλεύουν 4ωρα για 260 ευρώ, 5ωρα για 309 ή 6ωρα για 360. 40άρηδες με 8ωρα και 9ωρα δουλειάς για να λάβουν στο τέλος του μήνα 520 ευρώ με το ζόρι, απολυόμενοι πολλές φορές εν μία νυκτί, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες γονατισμένοι από τους φόρους και τις εισφορές. Νέοι έμποροι με τα ίδια προβλήματα και με μειωμένο κατά πολύ όγκο εργασιών, λόγω του ότι το σύνολο του πληθυσμού δύσκολα ανταπεξέρχεται στις βασικές του βιοτικές ανάγκες, μειώνοντας κατά πολύ την κατανάλωση. Νέοι που δουλεύουν 4ωρα για 260 ευρώ, 5ωρα για 309 ή 6ωρα για 360. 40άρηδες με 8ωρα και 9ωρα δουλειάς για να λάβουν στο τέλος του μήνα 520 ευρώ με το ζόρι, απολυόμενοι πολλές φορές εν μία νυκτί, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Μη ξεχνώντας φυσικά το 1εκ. των ανέργων που στήνονται στις ουρές του ΟΑΕΔ για να μην χάσουν τουλάχιστον την υγειονομική τους περίθαλψη.
Με λίγα λόγια φαύλος κύκλος. Μισθοί Βαλκανίων με κόστος ζωής Δυτικής Ευρώπης. Καλά λοιπόν τα λόγια για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις που κάποια στιγμή …θα έρθουν, καλή η «ανανέωση» του πολιτικού προσωπικού αλλά δεν αρκούν μόνο τα πτυχία από το Harvard και το LSE.
Χρειάζονται και άνθρωποι που βιώνουν τα προβλήματα, ζουν στον κόσμο της αγοράς και της πραγματικής οικονομίας. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις αγωνίες της κοινωνίας. Και αυτό δεν είναι θέμα του να είσαι αριστερός ή δεξιός. Είναι -κακά τα ψέματα- θέμα τριβής με την καθημερινότητα.
Και επειδή μιλήσαμε για αριστερά.
Η λύση σίγουρα δεν είναι τα ψέματα και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις του τύπου «…θα αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό στα 751…» όπως βαρύγδουπα τα διατύπωνε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Σήμερα τι κάνει; Βρίσκονται στις καρέκλες της εξουσίας 2,5 χρόνια. Ποια μέτρα έλαβαν για αυτή τη γενιά; Πείτε μου εσείς μία πρόταση ή ένα σχέδιο που κατέθεσαν.
Τα προβλήματα δεν λύνονται κύριοι της Κυβέρνησης με κοινωνικά επιδόματα μια φορά το χρόνο. Απαιτείται γνώση, ευαισθησία (όχι στα λόγια), και επιτέλους… πραγματικό όραμα για αυτόν τον τόπο.
Που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί την τελευταία 8ετία.
