Έχουν περάσει πάνω από 6 χρόνια από την ημέρα του διαγγέλματος του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο. Το ημερολόγιο τότε έγραφε 23 Απριλίου του 2010…
Ακολούθησαν σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές, με σημαντική μείωση του εισοδήματος μεγάλης μερίδας των Ελλήνων και με παράλληλη αύξηση των φορολογικών βαρών (ΕΝΦΙΑ κλπ). Από τότε, ανά τακτά χρονικά διαστήματα ακούγαμε εξαγγελίες πολιτικών για έξοδο από την κρίση, με αποκορύφωμα φυσικά τα μαζεμένα «θα» του ΣΥΡΙΖΑ πριν την εκλογική μάχη του Ιανουαρίου του 2015, όπου τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος υποσχέθηκαν επί της ουσίας τα πάντα στους πάντες. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες, όλοι μας τα ξέρουμε, τα θυμόμαστε και τα έχουμε ακούσει ή διαβάσει πολλές φορές από τότε…
Αντί αυτών η κρίση βαθαίνει… και επηρεάζει όλο και περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσής μας.
Που βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα;
1,1 εκατομμύριο άνεργοι, όπου στους νέους 25-34 ετών το ποσοστό ξεπερνά το 30%! Μία ηλικιακή ομάδα που ενώ βρίσκεται στην πιο ενεργή φάση της ζωής της… παραμένει παρά ταύτα «ανενεργή», παλεύοντας να βγει από το περιθώριο. Την ίδια στιγμή και στο ίδιο πάνω κάτω πλαίσιο, πολύ μεγάλο μέρος των νέων και όχι μόνο, εργάζονται σε 4ωρους, 5ωρους ή 6ωρους τομείς ημιαπασχόλησης, λαμβάνοντας μισθούς των 300-360 ή στην καλύτερη των περιπτώσεων των 400 ευρώ… Όταν το επίδομα ανεργίας ανέρχεται στα 360 ευρώ. Γεγονός που δείχνει ότι μάλλον πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους όρους μισθός-επίδομα.
Από τα παραπάνω επίπεδα διαβίωσης όμως δεν μπορούν εύκολα πλέον να ξεφύγουν ούτε όσοι επιχειρούν μόνοι τους… είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες είτε ως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες. Επαγγελματικές ομάδες που παραδοσιακά αποτελούσαν και αποτελούν σημαντικό μέρος της «ραχοκοκαλιάς» της εγχώριας οικονομίας. Υψηλές ασφαλιστικές εισφορές και φορολογία έχουν «γονατίσει» και αυτήν την κατηγορία των συμπολιτών μας.
Όσον αφορά τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ελληνικές ή μη που δραστηριοποιούνται ακόμη στη χώρα, όχι μόνο δεν επεκτείνονται αλλά είτε περιορίζουν τις δραστηριότητές τους, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων κρατούν μία σταθερή πορεία, μη επενδύοντας περαιτέρω διασφαλίζοντας κατά το δυνατό τα κεκτημένα.
Κοντολογίς… κακά τα ψέματα… όποιος πατά στην πραγματικότητα, γνωρίζει ότι η Ελλάδα του 2016 κινείται σε μεγάλο βαθμό στα πλαίσια που περιγράψαμε.
Με σημαντικό ποσοστό ανθρώπων να προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στην καθημερινότητα με μισθούς Βαλκανίων αλλά με τιμές προϊόντων σχεδόν ανάλογες με αυτές της κεντρικής ή της βόρειας Ευρώπης, υποβοηθούμενοι σε πολλές περιπτώσεις από τους «προνομιούχους» (εντός πολλών, πολλών εισαγωγικών) συνταξιούχους γονείς τους των 800, 1000 ή 1200 ευρώ.
Στα ερωτήματα… επομένως όλων αυτών των ανθρώπων, όλων ημών ορθότερα, οφείλει να απαντήσει η σημερινή άρχουσα πολιτική τάξη που προβληματίζεται κατά τα άλλα για την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη.
Μπορεί;;;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο www.apopseis.gr
